Henryk Bereza urodził się w 1926 r. w Miedniewicach, a zmarł w wieku 86 lat po ciężkiej chorobie 21.06.2012 r. w Warszawie. Był absolwentem polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim. W czasie II wojny światowej był żołnierzem Armii Krajowej.
Kilka lat po wojnie zadebiutował w prasie literackiej. W 1951 został redaktorem “Twórczości”.
W latach 1966–1978 kierował działem krytyki tego czasopisma, w latach 1978–1988 – prozy, w latach 1980–2004 był zastępcą redaktora naczelnego.
Był również przez dwa lata przewodniczącym jury nagrody Nike. W 1974 roku został odznaczony został Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Przez ponad pięćdziesiąt lat był redaktorem miesięcznika „Twórczość”, gdzie kierował działem krytyki, a następnie prozy i był zastępcą redaktora naczelnego. Ponad trzydzieści lat miał w „Twórczości” autorską rubrykę Czytane w maszynopisie. Mieszkał w Warszawie. Wydał książki: Sztuka czytania (1966), Doświadczenia (1967), Prozaiczne początki (1971), Związki naturalne (1972, 1978), Proza z importu (1979), Taki układ (1981), Bieg rzeczy (1982), Sposób myślenia: tom 1 – o prozie polskiej (1989), Pryncypia. O łasce literatury (1993), Obroty (1996), Oniriada. Zapisy z lat 1976 – 1996 (1997), Epistoły (1998), Miary (2003), …Wypiski… (FORMA 2006), Względy (FORMA 2010), Zgłoski (FORMA 2011). W roku 2010 ukazały się Końcówki.